Als middelbare scholier twijfelde ik tussen een opleiding aan een kunstacademie of psychologie. Tijdens de vooropleiding van de kunstacademie hoorde ik van de opleiding beeldende therapie; ik wist meteen dat deze zich bevond op de grens van de twee zaken die mijn interesse hadden: beeldende kunst en geestelijke gezondheid. Na afronding van deze studie in 1999 werkte ik als beeldend therapeut met mensen met psychosociale problematiek en in de specialistische zorg voor mensen met een licht verstandelijke beperking en sterk verstoord gedrag. Ik denk dat hier mijn fascinatie voor beeldend therapeutische diagnostiek is ontstaan; deze mensen konden hun vragen en behoeften niet goed verbaal uitleggen, en veel bestaande diagnostische testen waren voor hen niet passend. In deze complexiteit bleek de wijze waarop ze beeldend vormgaven veel diagnostische informatie te geven.

Naast mijn werk als beeldend therapeut volgde ik de studie Gezondheidswetenschappen, en haalde ik mijn Master in geestelijke gezondheidskunde (GGK). Dit heeft mijn kennis van en visie op gezondheid enorm verrijkt en legde de kiem voor het verrichten van onderzoek. In 2003 startte ik als docent aan de opleiding Vaktherapie. Hier was ik tot 2021 de coördinator van het bachelorprogramma. Hier ontstond de liefde voor onderwijs en het ontwikkelen ervan. In 2020 promoveerde ik in de sociale wetenschappen op de relatie tussen beeldende kunst en geestelijke gezondheid. Voor mij een uitgelezen kans om bij te dragen aan kennisontwikkeling voor zowel het onderwijs als de klinische praktijk. En op dit snijvlak begeef ik me nog steeds heel graag.
Ik geloof in de kruisbestuiving tussen praktijk, onderzoek en onderwijs. Mijn ervaringen in de praktijk, in onderzoek en onderwijs benut ik nu om vorm te geven aan mijn drijfveer: wetenschappelijke inzichten toegankelijk maken voor een breed publiek.